Któregoś wczesnego ranka w Dolinie Muminków Włóczykij obudził się w swoim namiocie i poczuł, że nadeszła jesień i że czas ruszać w drogę. Taki wymarsz jest zawsze nagły.

Tove Jansson

Kończy się lato. Jedni robią jesienne porządki, inni śpieszą się, żeby zdążyć na wielkie przyjęcie, jeszcze inni stwierdzają, że trzeba odwiedzić kogoś ot tak sobie. Pakują prezenty, marzenia, plecaki, torby z lekarstwami i ruszają. Dziwnym trafem wszyscy postanawiają spędzić ostatnie dni jesieni w Domu Muminków. Kiedy docierają na miejsce okazuje się, że dom jest pusty. Rodzina Muminków bez uprzedzenia opuściła dolinę. Przybysze decydują się zostać pomimo to. W Domu Muminków zbiera się prawdziwa banda oryginałów pochłoniętych bez reszty swoimi dziwactwami. Z czasem bohaterowie, zmuszeni do obcowania ze sobą, odkrywają, że mogą być sobie potrzebni i że sami potrzebują ciepła, towarzystwa i uwagi innych. Bycie razem wcale nie jest łatwe. Bywa tak, że trzeba zjeść cały słoik obrzydliwych korniszonów, żeby zwrócić na siebie uwagę.

Czy bohaterom uda się zrealizować swoje marzenia i stać się kimś innym? Czy Filifionce powiedzie się wielka ucieczka od sprzątania? Czy Wuj Truj zapomni o swojej starości? Czy Włóczykij odnajdzie jesienną melodię? Czy zobaczymy Paszczaka za sterem łodzi, Mimblę, kiedy tańczy i Homka w otoczeniu prawdziwych przyjaciół? Tego nie wiadomo. Jedno jest pewne, w ciepłym i przytulnym Domu Muminków bohaterowie po raz pierwszy od dawna poczują się przez moment bezpieczni i szczęśliwi.